کتاب از دو بخش تشکیل‌شده است. در بخش اول به شرح آنچه می‌پردازم که آن را "خودشهرنگاری" نامیده‌ام. "خودشهرنگاری" نوعی روش تحقیق کیفی است که پژوهشگر و طراح شهر را در ارتباط بی‌واسطه با فضای شهری قرار می‌دهد و بهانه‌ای می‌شود که از آتلیه‌ها خارج و در شهر جاری شود. این روش که ریشه‌های خود را تماماً مدیون انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی معاصر است، درس بزرگی برای ما شهرسازان است که کمی از رشته‌هایی چون معماری فاصله گرفته و دریچه‌های جانانه‌ای بسوی شهر برای خودمان بگشاییم.

بخش دوم کتاب گزیده‌ای از تمرین خودشهرنگاری نویسنده در محضر میدان توپخانه است که در قالب پایان‌نامه تحصیلی‌ام در دانشگاه تهران انجام‌شده است. تمرینی که در آن به دنبال مواجهه دست‌اول نگارنده با توپخانه، سعی کردم که با لایه‌های پنهان زندگی شهری آن ارتباط بی‌واسطه‌ای برقرار کنم. جایی که در توپخانه جاری شدم و آن‌هم در پاسخ در من جاری شد. بخش دوم کتاب روایت این جاری شدن‌هاست.