نوشدارویی که آمد تا جان بگیرد شاعری

تاثیر لطافت کلامی که با شعر بیان میشود بر دل صد چندان بیشتر از کلام معمول است. برای شعر دوست بودن نیازی نیست شاعر بود و این است اعجاز شعر که از دل بر میاید و پس بر دل نیز مینشیند. در اینجا کتاب شعری با نام «نوشدارو» معرفی خواهد شد که برخاسته از دل و قلم شاعر «حسن رفیعی» است. این کتاب که اولین و تازه ترین اثر به چاپ رسیده از ایشان است در مرداد ماه سال هزار و چهارصد و دو توسط «انتشارات ارشدان»به چاپ رسیده است و گلچینی است از دلنوشته ها و شعر واژه های این شاعر خوش ذوق که در دو بخش شعر نو و کلاسیک (بیشتر به صورت غزل) نگاشته شده است.

این کتاب جوششی است از دل برای صاحبدلان و بیدلان عشق و شور و اطمینان است که اط مطالعه و خواندن شعرهای این کتاب بسیار لذت بخش و آرامش بخش خواهد بود.

درباره شاعر:

حسن رفیعی در اردیبهشت ماه سال هزار و سیصد و شصت و یک در روستای آزادگین از توابع بخش خرقان در استان مرکزی دیده به جهان گشود. در دوران نوجوانی بود که حس سرودن شعر در او غلیان کرد و این جوش و خروش هرباره را در میان برگ برگ دفتر ریخت تا بتواند روزگاری ناگفته هایش دلش را به رسوایی بکشد.

او که عاشق شعر است و باران، شعر سرودن را همچون بارش باران میداند و اکنون که در میانه زندگی نیز به سر میبرد بارهم میسراید و خواهد سرود. او که همواره برای دلش شعر میسرود با تولد دردانه دخترش با نام کوثر بر آن شد تا برای میلادش شعر بسراید و شعر واژه هایش را به چاپ برساند تا نوشدارویی باشد بر بیدلان. شاعر در پایان کتابش بیان میدارد:

«و

بازهم خواهم سرود»

بخشی از کتاب:

دوست دارم بنشینی و بمانی و بخوانی

روی آن نیمکت چوبی بنشینی

و بمانی تو میان من و تنهايی من

و تو از دفتر شعرهای دلم غزلی را بگزينی و بخوانی

بنشینی تو میان کلمات غزلم

و تو از دفتر احساس دلم و تو از جوشش تنهايی من

به تفأل غزلی را بنوازی و بخوانی

و تو ای سبزترين ساغر سرمستی و سودای سحرهای دلم

بنشین بر لب بام ملکوتم

و بخوان کهنه غزالی تو از سال سکوتم ...