عشق و هجران در قالب شعر

دیوانه ی سلطان نجف گشته به آنی  /  سلطان نجف نیست که سلطان جهانی

در سجده ملک دیده همه هیبت حیدر  /  آئینه علی دیده خدا را به عیانی

در معبد و در مسجد و در دیر شنیدم  /  یک جمله علی گفته مسلمان و مغانی

از عدل و جوانمردی و از فضل چه گویم  /  هر خصلت زیباست تمامش تو همانی

الله الصمد را که احد بود و یگانه  /  در خلقت سبحان به خدا نیز یکانی

هذا علیٌ سید و سالار دو عالم  /  بی نام علی گو چه صفا داشت اذانی

جبریل ز عرش آمده بر فرش نشیند  /  جایی که مقابل شده در بُرد بمانی

مرحب بده دو نیم است، مقابل که تو باشی  /  از جای بکنده در خیبر به تکانی

نی انس بخوانش نه ملکحیدر کرار  /  در رتبه ی حیدر چه مقامی چه مکانی

قرآن منیری که به صوت آمده ای تو  /  فعلش شده تفصیر به کردار و بیانی

بُگشوده سخن دُر بتراود نه کلام  /  هنگام دُرو گشته چو بُگشوده لبانی

مُنکر شده او را چه توان داد طریقت  /  کج رفته به چه را که توان داد نشانی

فردوس برین بود مکانم، برفرش چه سنخم  /  از قال بلایِ تو بلی گفته لسانی

جاهل چه شناسد دمی خیر و شر خویش  /  گفتی و بگفتیم به تقلید زبانی

ای قطب دو عالم چه کشش بوده تو را که  /  دیدیم که هر ذره به دورت دورانی

او را که شهی همچو علی داشت چه باکی  /  عباس شودش نوبت پیکار زمانی

مریم چو گرفت درد مخاضع، از شهر برون شد   /   شاه نجفم بین به دل کعبه مکانی

بر درگه تو هر الفی هست چو لامی  /  ای خسرو خوبان که تو سلطان شهانی

بحری و تو را وسعت پندار نباشد  /  غرق است که تو را جسته به الفاظ و معانی

نشناخت علی را بده جز از احمد و سرمد  /  درمانده شده خلق ز مقدار و گرانی

ای کاش که خاک کف نعلین تو بودم  /  باشد به فدایت سر و دست و همه جانی

بی عشق علی عیش چه نامی دو صباحی  /  و الله که حیف است چو بخوانی که تو فانی

دنیا و بهشتم به چه کار آیدم آن دم  /  گر از قدح و جام تو یک قطره چشانی

شعر «امیر جهان» را خواندید از مجموعه اشعار آقای «مجید دارامی پوران» که با نام «عشق و هجران» توسط «انتشارات ارشدان» چاپ و منتشر شده است. این مجموعه شامل اشعاری در قالب کلاسیک از جمله غزل و مثنوی مباشد.

در ادامه شعری دیگر از این مجموعه با نام «نفی مقام پوشالی» را میخوانید.

کشان مرا تو همی نفس بر سر داری  /  به است انکه مرا خلق دیده سرداری

مرا سپار به نخّاس بّه زخناسی  /  به بند نفس کشاند مرا به عیّاری

به کوخ و کلبه مرا زیست به بود تا آن  /  به ظلم و کبر جنایت کنم به درباری

رفیق میش و بزو خوش به نی زدن بودن  /  بَه است بُرده همی دین و کیش دیاری

 دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای»  /  حجاب بوده تو را پرده های ستّاری

چو ساده خوانده تو را زین سبب که انسانی  /  مباز پاکی و صدقت به کید مکّاری

چو شاد بوده که دخلی ربوده شبگردی  /  تو نیز سارق و دزدی، همی که طراری

تو دلق پوش و به دل چشمه ی مصفا باش  /  بَّه است بوده حریرت به تن و بدکاری

به سحر و کید توان چشمها فسون کردن  /  به ناز بُرده دلی هم، تو نیز خمّاری

به نی نشست زمانی به کید سی پاره  /  چو لب گشوده به تبیان هم تو عمّاری

گواه عشق، دل است و خلوص نیتها  /  ببین کجاست چو اشعث همی و تمّاری

مگیر پند مرا و رفیق نفست باش  /  مزید بوده به چاه درک چه بسیاری

درباره شاعر:

آقای مجید دارامی پوران در تاریخ یک شهریور هزار و سیصد و پنجاه و نه متولد شده است. وی دارای مدرک کارشناسی در رشته منابع طبیعی بوده و به عنوان کارمند مشغول به کار میباشد.

او که علاوه بر کنار خانواده بودن، به مطالعه نیز علاقه مند است، جهت زنده ماندن نامش اقدام به چاپ اشعارش در مجموعه ی حاضر کرده است و خواندن کتابهایی در زمینه شعر و تاریخ را نیز برای مطالعه به مخاطبان پیشنهاد میدهد. مجید دارامی پوران از شنا نیز به عنوان ورزش مورد علاقه ی خود نام میبرد.