خیالِ نوشتن هیچ گاه دست از من نمی کشید، بهتر است بگویم دلم نمی خواست روزی دنیاراترک کنم بدون آنکه ننوشته باشم.
بارِ سنگین وگسترده زندگی اجازه سرباز زدن جوانه های آن خیال را نمی داد، انگاری هنوز زمانش نرسیده بود.
آن جوانه ها باید در کوران زندگی ساخته تامبدل به درخت سبزی شوند که هر شاخسارش برگی از ورق روزگار و تجربه های آن را نشان دهد.
کتاب نوازش فرشتگان گوشه چشمی ست به ردِ پای زندگی، زندگی شیرین و تلخی که گاه زبان قلم شیواتر از سخن زبان دردها، رنج ها، خاطرات، غم ها، خستگی ها، عشق ها، خوشی و ناخوشی ها و تجربه ها رابرجان می نشاند.
امیداست توانسته باشم آنچه راکه درگذر زندگی احساس، آنچه راکه دیده و چشیده ام در تجسم چشمان مهربان شما، افکار و قلب بزرگ و دریایی تان همان احساسی باشد که برمن گذشته است

‌