شعر، زبان حال یک حس درونی‌ست. شعر، بیان غلیان و جوشش لحظه‌های پرتلاطمی‌ست که از عمق احساس بر صفحه ذهن نقش می‌بندد و سرانجام بر زبان جاری می‌شود. شعر، به ظاهر نسیمی آرام و گذراست؛ امّا در باطن گردبادی طوفانی و پرماجراست و پیام‌رسان تراوش خُنکای بارانی دلنشین:     تو پر از حس نسیمی و پر از بوی بهاران       تو در آن وسعت آبی همه پروازی و اوجی                   تو همان جاری رودی و همه ریزش باران              تو در این پهنه دریا همه امواجی و طوفان