قلم عجب نعمت شگفت و کلید سحرآمیزی است، کلیدی که آزادی دلم را در دست دارد، آزادی فراتر از هر آنچه به ذهن می‌رسد، آه پروردگارا نعمتت را شکر، چقدر بی‌پرده سخن گفتن با تو را دوست دارم، لحظه لحظه‌ی زندگی اگر چه گاه سخت و دشوار است، اما زیبا است، چون زیر سایه‎ی نگاه توست، به همان زیبایی که با چشم بشر درک می‌شود،  چشمی که ذره‌ی ناچیزی از موهبت قدرتت در خلقت است، و به همان زیبایی که با ذهن و اندیشه‌‎ی بشر درک می‎شود، ذهنی که آفریدی تا ستایش‌گر قدرت تو باشد. من به عنوان یک انسان، تنها موجودی که اسارت فکر و روح و محبتش ناممکن است، به شاهرگ وصال تو پی برده‌ام، وصالی که در نهان حقیقت،‌ نزدیک است. آری همین است راز حیاتم در شب فراق، آه ای خالق من، با تمام اندوهم، قسم می‌خورم به روحم، که دوستت دارم و نیست راز تنهاییم جز نسیان، که خود در خلقتم آوردی، و شاید پرده‌هایی را به رویش تاب دادی که زشتی‌اش پدیدار نشود. پس دریاب مرا که امید داشتن به کسی جز تو، غیر از اسارت نیست. اگر نگاهم را به خوشی در کوری بدوزم بی‌شک حسرت پاک بودن را از یاد می‌برم، پس چه نیکوست که نگاهم را به خوشی‌ها نمی‌دهم، تمام رنج انسان از داشتن تمنای وصال است، اگر این تمنا وجود نداشت، هرگز عذابی وجود نداشت، و این وقتی میسر بود که فراق وجود نداشت، ولی افسوس که انسان چیزی جز نسیان که بانی فراق است، نیست، و اگر نسیان هم نبود، رنج‌های بی‌شمار دیگری از جنس این دنیا در دل‌ها رو می‌نمود، من که توان فهمیدن این نظم را ندارم، چه می‌توانم بگویم جز شکر و سپاس برای آنچه که دارم و آنچه  که ندارم، که بی‌شک همه‌اش حسن  و تدبیری برای حیات است، و می‌دانم هیچ چیز زیباتر از حیات نیست.

ای بشر، دیوانگی اسرار تو است / سر هستی، نغمه‎ای از نای تو است

دل، نغمه‎هایی از سر مستی است / درد عظیمی از عشق پرستی است

فرشته با فرشته، یاس با یاس / دل پروازگر ما باز با ما است