*عشق دو گونه است: زمینی و آسمانی.

عشق زمینی، اوهامی است که از غم به وجود می‎آید، به خواب می‎پرورد، به درد جان می‎گیرد، به زمان از دست می‎رود، و به نسیان می‎میرد. اما هرچه هست، دل را می‎سوزاند، و روح را می‎سازد، سخت می‎سازد، محکم و استوار می‎سازد، و از این بابت سودمند است. عشق آسمانی، حقیقتی پر از آرامش است، که به آسانی به دست نمی‎آید، و تا وقتی بین آسمان و زمین (خالق و مخلوق) فراق باشد، در پس اوهام (عشق زمینی) مخفی می‎ماند. هرگز قبول ندارم، که عشق زمینی مانعی برای عشق آسمانی است، هرگز، هرگز. عشق زمینی تنها راه خاکی برای رسیدن به عشق آسمانی است. زیرا که عشق زمینی و آسمانی در افق‎های دور دست، پیوندی مبارک و میمون دارند. ولیکن شیطان در قدم به قدم این راه وصال، مانع گذاری نموده است. پس باید از قدرت روح استفاده نمود، و از این خاک (جسم خاکی) بلند شد، و رو به سوی آسمان (خالق) پرواز کرد.

*سخن با دنیای رمز آلود هنگام مرگ:

چه می‎گویی تو ای عالم، به من باید؟! چه چیزی را تو می‎خواهی بدانم من؟! من از اشک دو چشمانم، به سوی تو نگه دارم! چرا اینگونه با من، تو سخن‎ داری و می‎پرسی؟ مگر من را همانگه که تو بودی و نبودم من، نیاوردند در این عالم؟! برای چه تو می‎خواهی، مرا با خود بری جایی، که بوده‎ام در آنجا من! همان خاک تن من را به روی من زدی اکنون! چرا باید دوباره من شوم خاک همان اول؟ که برگردم به آن عالم، که بوده‎ام در آن قبلا؟!