روزی روزگاری در یــک دهکــده سرســبز خیلــی باصفــا کــه همــه مــردم باهــم خــوش وخــرم زندگــی می کردند. صــدای خنــده ی بچه هــا از گوشــه و کنــار دهکــده شــنیده می شــد... دریک گوشــه از دهکــده یــک درختــی رشــد کــرده بــزرگ شــده بــود امــا هیــچ بــرگ ومیــوه ای نداشــت.

درخــت قصــه مــا خیلــی احســاس تنهایــی مــی کــرد  آرزو داشــت کــه آن هــم ماننــد درختــان دیگــر بــرگ داشــته باشــد... و بچه هــا بــرای بــازی کنــار  درخــت بیایند و بــازی کنند... تا اینکــه یــک روز درخــت  چشــمانش رابســت تــا اســتراحت کند..کــه ناگهــان احســاس ســنگینی روی شــاخه ســمت چــپ خــود کــرد چشــمانش را بازکــرد.

.

.

.