یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچ‌کس نبود. من یک تکه پارچه آویزان در پشت ویترین مغازه‌ای بودم. هر روز که می‌گذشت از درد تنهایی غصه‌هایم بیشتر و بیشتر می‌شد و کسی توجّهی به من نمی‌کرد. مغازه‌دار هر روز صبح زود با چوب دستی یقه‌ام را می‌گرفت و مرا به ویترین آویزان می‌کرد و شب دوباره مرا به جای قبلیم بر می‌گرداند. گه‌گداری کودکانی که از پشت شیشه ویترین رد می‌شدند به من لبخندی می‌زدند و برایم دست تکان می‌دادند و مرا قلقلک می‌دادند.

خیلی خوشحال می‌شدم و در پوست خود نمی‌گنجیدم و.................