شعر، کلامی ست موزون و خیال انگیز برای بیان شیوای عواطف، احساسات و تعلقات خاطر آدمی. شعر زیبا، ثمین است و متین. تفاوتی نمی کند زادگاهش، شرق عالم باشد یا غرب، سنتی باشد یا نو. در نوع وقالبی خاص، نه محدودست و نه محصور. ورای زمان است و مکان و البته این، خاصیتی ست خاص برای هنر ناب.
شعر نیکو، شعری ست برآمده از دل و بی شک دلخواه و دلنشین. مرحمی ست بر درد دلدادگان و در یادها و ایام، ماندگار و یادگار. گویای آمال و ناگفته هایی ست صمیمانه و صادقانه. شعری با این اوصاف، اسباب آرامش روح ست و آسایش جان.