چراغ‌های آمبولانس چون ستاره‌های دنباله‌دار در قلب تاریکی بیابان می‌درخشیدند. دیر بود برای خشم، بخشش، مهربانی و نیز تمام احساساتی که بشر نامی برای آنها برگزیده است و یا آن دست از احساساتی که هنوز بشر نامی برای آنها انتخاب نکرده است. با یک تکان شدید که حاصل فرورفتن لاستیک‌های آمبولانس به داخل یک چاله بود، به محیط و زمان برگشتم. با خودم فکر کردم به‌راستی چگونه داستان زندگی مرا به داخل این اتاقک پولادین کشاند و بعد با خود اندیشیدم که این مسئله آن‌قدرها هم نمی‌تواند مهم باشد.