قصه و قصه گویی به قدمت تاریخ بشر ریشه دارد به گونه ای که بشر زندگی خود را در چهار چوب قصه‌ها به تصویر کشیده است وقصه‌ها نیز زندگی بشر را شکل داده، دگرگون ساخته و متحول نموده اند. قصه‌ها باز نمایی ما از خودمان و تجربه‌‌های مان است.

زندگی فرایند پیوسته ای از نظم بخشی و سازماندهی تجربه‌ها ست. هنگامی که شناخت کاملی از جهان وجود ندارد نیاز نسبت دادن معنا به تجارب احساس می‌شود بدین ترتیب، تجربه‌ها و رویدادهای عمر طولانی هر یک از افراد به قصه تبدیل می‌شود. افراد هنگام بیان داستان توالی و رابطه‌‌های معنا دار را کشف می‌کنند و نسبت به وضعیت خود بینش عمیق تری به دست می‌آورند (دوایودی، 1997). در واقع قصه‌ها به عنوان سازه‌‌های تخیلی و فرهنگی از نظر فردی و اجتماعی با معنا و در برگیرنده‌‌‌ی نکات برجسته ای هستند. 

شخصيت افراد به وسیله‌‌‌ی داستان هایی که می‌شنوند، شکل داده می‌شود. داستان گویی شیوه‌‌‌ی شگفت انگیزی برای بالا بردن درک رفتار‌‌های شفاهی و عملی  و در بر گیرنده‌‌‌ی باز نمایی هایی از خود، جهان و شخصیت‌‌های مختلفی است که افراد با آنها تعامل برقرار می‌کند و بدین ترتیب روابط آنها را با دیگران از پیش شکل می‌دهند (دیماجیو و همکاران، 2003 به نقل از یوسفی لویه و متین 1385). داستان  به ویژه قصه‌‌‌ی خود و زندگی نامه‌‌‌ی خود نوشت، فرد را یاری میدهد که تخیلات، رویدادها و تصوراتش را در یک کلیت یکپارچه منسجم کند که به گونه ای به ارتقاء خود آگاهی فرد می‌انجامد.

استفاده از قصه و حکایت برای آموزش و شناساندن حقیقت، شیوه‌‌های درست زندگی، اخلاقیات و روش‌‌های دستیابی به کمال و موفقیت به اندازه‌‌‌ی تاریخ بشر قدمت دارد. اصطلاح قصه گویی این موضوع را ممکن است به ذهن برساند که قصه بخشی از ارتباط جدی محسوب نمیشوند بلکه صرفا برای سرگرمی است. در حالی که قصه‌ها به ما می‌گویند در این جهان چگونه باشيم و این فرصت را می‌دهد تا دیدگاه خود را نسبت به واقعیت تغییر دهیم، به عبارت دیگر قصه‌ها بیا نگر باورهای افراد در باره‌‌‌ی خودشان است......