از ان روز به بعد گلبهار عطا را بیشتر زیر نظر گرفت. فکر کرد شاید دیوانه شده ولی، متوجه اتفاقی غیر قابل باور شد. بعضی وقت ها عطابه حیاط پشتی می رفت و ستونی از نور او را احاطه میکرد . نور به قدری شدید بود که نمی شد عطا را دید.نور بعد از دقایقی از بین می رفت و عطا رنگ پریده و عرق کرده به اتاق بر می گشت...