روی مبل نشسته بودم، مشغول نوشیدن چای اما خیره به گلهای فرش شده بودم. تمام خاطرات این یک سال و چهار ماه یک به یک از جلوی چشمانم میگذشت. انقدر غرق در افکار خودم شده بودم که صداهای اطراف را نمیشنیدم. با خود آرزو میکردم ای کاش زمان در همان روزهای خوش متوقف میشد و یا به این سرعت نمیگذشت. روزهایی که در آن رشد کردم و گویی در عشق قد کشیدم...