بالای قله ایستاده ام. موهای سپیدم در میان باد میرقصد. اینجا پایان زندگیست. به پایین نگاه میکنم. به راهی که آمده ام. هنوز جای زخمها روی تنم درد میکند. هنوز صدای نفس هایم در میانه ی راه را میشنوم. چه سخت بود این راه و چه نفس گیر، لحظه هایش.ولی آمدم. باید می آمدم. این قله جایگاه من است. در هشتمین دهه ی زندگی ام جایی ایستاده ام که میخواستم باشم...