یه روز میرسه متوجه میشی زندگی اونجوری که حساب میکردی پیش نمیره. و اگه یه نفر پیدا بشه و ازت سئوال کنه، با چه انگیزهای جنازتو اینور و اونور میبری. رُک بگم. هیچی نداری که بهش بگی. هر چقدر هم تو ذهنت بگردی نمیتونی دلیلی براش پیدا کنی. شاید یه نفر دور و برت پیدا بشه و بگه هنوز آب میریزد اسبا مینوشند و آسمانِ آبی و کودک پس فردا و یا یه سری مزخرفاتِ فلسفی بلغور کنه برات. از جریان انرژی و جهان هولوگرافیک و تعاملات معرفتی و از همینا بگه. ولی راسیاتش سالهای ساله دیگه هیچ جفنگی نیس که بتونه آدمیزادو تکون بده و حالِشو جا بیاره. مگه خبر شروع یه جنگ جهانی با بمب های هیدوزنی AN602 مامان ...