چه واژه ای
معرکست
باهم. انگار تنها نیستی، یاد جمله ی لیلیان هلمن از کتاب زنی ناتمام افتادم،
...به چشمهایم زل زد و گفت؛ باهم درستش میکنیم . چه لذتی داشت این باهم
حتی اگر چیزی هم درست نمیشد حتی اگر تمام سرمایه ام بر باد میرفت، حسی که به واژه ی باهم، داشتم را با هیچ چیز در این دنیا معاوضه نمی کردم، تنها کسیکه وحشت تنهایی را درک کرده باشد میتواند حس من را درک کند...

تموم شد
و حالا چای،
وای که این چای اگه نبود.
متعجبم این کاشف السلطنه چرا خود را پیامبر معرفی نکرد، چای یک معجزست.
نوشیدن چای یک طرف
لبخندی که به هم میزدیم یک طرف،
بعدش یهو سر یه حرفی باز میشد و حرف حرف حرف
یه همکارم یه متنی از گوشیش برامون خوند،
هیچ وقت از خود گذشته ات بدت نیاید...