این کتاب بر مبنای مطالعات باستان شناسی و با توجه به اهمیت و جایگاه هرمز و هرمزگان در طول تاریخ به رشته تحریر در آمده است. هرمز کهنه که به آن هرمز بری (خشکی)، نیز می‌گویند، شهری در نزدیکی میناب کنونی واقع بر کرانه‌های سرزمین اصلی ایران و مرکز ملوک هرمز در دوره مغولان بود. این شهر تاریخی در ۶۰ کیلومتری جزیره هرمز قرار داشت و تا سال ۱۳۰۱ میلادی که مرکز حکومت ملوک هرمز برای در امان ماندن از حملات مغول‌ها و ترک‌ها به جزیره منتقل شد، رونق داشت. 

میناب در آغاز هرمز کهنه یا هرمز بری نامیده می‌شده که نام استان هرمزگان نیز از آن گرفته شده است، نام‌های دیگری نیز به این شهر کهن و با فرهنگ نسبت داده اند مثلاً یونانیان میناب را آنامیس یا آرامیس می‌نامیدند و در سفرنامه‌ها و کتب تاریخی از این شهر با نام‌های آموز، آرموص، ارگانا، آرموزا، خورموز، منا و... یاد شده است و همچنین مغستان که مرکز هرمز کهنه بوده است و میان آب به دلیل فراوان بودن آب در اطراف آن، مینا به معنی جا و مکان به دلیل این که لنگرگاه و بارانداز کشتی‌ها بوده است و مینو هم به معنی روحانی به علت مذهبی بودن شهر میناب و هم به معنی بهشت شهرهای جنوبی، در نگاه اوّل با توجه به گرمای طاقت فرسای تابستان میناب شاید لقب بهشت دور از انتظار باشد امّا نخلستان‌های وسیع و بیشمار، درختان زیبای انبه و انجیر، باغ‌های بزرگ مرکبات به خصوص درختان لیمو و مناطق وسیع زیر کشت صیفی جات میناب را به سر سبزترین منطقه هرمزگان تبدیل کرده است. میناب از جمله شهرهایی است که حومه آن از خود شهر بزرگتر بوده و جمعیت آن در روز با ورود مردمان حومه و عرضه انواع محصولات کشاورزی و صنایع دستی خیلی بیشتر بوده و جنب و جوشی افزون به شهر می‌دهد.

نگارنده در این کتاب به بررسی پیشینه تاریخی و باستان شناسی میناب یا همان هرمز کهنه پرداخته است. همچنین پیشینه‌ای از باستان شناسی و محوط‌های باستانی دیگر مناطق در هرمزگان را مورد نحقیق پژوهش قرارداده است.