مطالعات نشان داده است که تولد فرزند به عنوان بارزترین محصول پیوند زناشویی در تحکیم و تثبیت خانواده نقش مهمی دارد و در مقابل ناکامی در این امر صفا و صمیمیت زناشویی را سست و ضعیف میسازد. تأثیر فرزندان بر استحکام خانواده تا حدی به میل "فرزند خواهی" مربوط میشود و این میل نیز در مقابل فانی بودن مطرح میشود. چراکه انسان دوست دارد از طریق به یادگار گذاشتن فرزند از خود، خود را ماندگار نگه دارد. ولی در کنار این موارد حمایت و مراقبت از کودک نیز اهمیت و جایگاه خاص خود را دارد.
مسئولیت قانونی و اخلاقی این مهم در طول تاریخ به خانواده واگذار شده است. حتی در جوامع صنعتی نیز این گونه است مگر اینکه والدین ناتوانی خود را به اثبات برسانند که درآن صورت دولت موظف به تربیت و حمایت از کودک است. نوع مراقبت از نظر کمی و کیفی تفاوت دارد و وظایف پدر و مادر نیز در این میان به شکلهای مختلف است. در امر تربیت نکته پر اهمیتی را که باید والدین از آن مطلع باشند این است که قادرند رفتار و نگرش کودکان خود را عوض نمایند و به شخصیت آنها شکل مناسبی بدهند. در این میان انتقال ارزشها از یک نسل به نسل دیگر یک وظیفه اجتماعی و فرهنگی است که میبایست با دقت و ظرافت خاصی صورت بگیرد چراکه اگر با خشونت و اجبار یابی تفاوتی با آن برخورد شود کودک آنرا پس می زند.