ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که خواسته یا ناخواسته اسم سرطان را هر روز بیشتر و بیشتر می‌شنویم. بیماری صعب العلاجی که داروی اون در درجه اول داشتن روحیه انکار ناپذیر و سخت و مقاومه. انکارناپذیر چون باید در قدم اول قبولش کنیم و بعد با آن دوست شویم و قدم‌های بعدی را با آن برداریم و قدم‌هایی که می دانیم در نهایت راه برداشتن این قدم‌ها فقط ردپایی از خودمان باقی می‌ماند نه بیماری. به هر حال با شنیدن نام سرطان چیزی جز وحشت و یاد مرگ در خاطر ما ایجاد نمی‌شود نامی که اگر روزی به اسم ما سندش را بزنند شاید خیلی سریع‌تر از هر زهری جسم مان را به 1.5 متری زیر خاک دعوت کند در حالی که...

هدف من از نگارش این کتاب و تجدید خاطراتم این بود که خب من هم به عنوان یک انسان خاکی دچار این بیماری شدم واکنش‌هایی کاملاً منطقی داشتم گاهی خوب و حساب شده و گاهی بچه گانه ولی منطقی، واکنش‌هایی از جنس ترس به خاطر عدم آگاهی.