معماري اسلامي يکي از بزرگترين جلوه هاي ظهور يک حقيقت هنري در کالبد مادي بشمار مي رود. از لحاظ تاريخي معماري اولين هنري بشمار مي آيد که توانست خود را با مفاهيم اسلامي سازگار نموده، از سوي مسلمانان مورد استقبال قرار گيرد. معماري اسلامي بعنوان يکي از موفق ترين شيوه هاي معماري در تاريخ معماري جهان قابل بازشناسي است. در يک نگاه جامع نگر مي توان پيوستاري ارزشمند و پويا را در بناهاي اسلامي باز شناسي کرد که موجب شده تمامي آنها در قالبي واحد با عنوان معماري اسلامي در کنار يکديگر قرار گيرند.

آنچه در اين ميان حائز اهميت است، برخورد ما با اين ميراث ارجمند و درس هايي است كه مي توان با نگرشي دغدغه مند به اين تلاش خردمندانه و شگرف داشت؛ چه آنكه متأسفانه هم اكنون با فضايي شبه معمارانه در پيرامون خويش مواجهيم كه نه تنها در راستاي آن فرآيند هوشمند و هنرمندانه نبوده كه در گسستي نابهنجار راه تقليد، از خودبيگانگي و اغتشاشي از معنا تا كالبد، توده و فضا را در پيش گرفته است و نتيجه اي واژگونه از حيث هدف معماري كه همانا تدارك و ساخت فضايي زيبا و داراي آسايش و آرامش است در بر داشته و نازيبايي و عدم امنيت و ... را پديد آورده است. دوره اي كه آن را دوره انحطاط -به زعم نگارنده اغتشاش- نام نهاده اند.