«هنر اسلامی نمودار همان مفهومی است که از نامش برمی‌آید، بدون هیچ ابهام و تردیدی. هنر اسلامی بیرونی‌ترین و ملموس‌ترین چهره اسلام است». 

اندیشه اسلامی بعد از گذشته دو سده، هنری با خصوصیات ویژه و منحصربه‌فرد به جهان عرضه کرده که خصوصیات آن برای قرن‌ها پایدار مانده و روز به روز شکوفاتر و درخشان‌تر شده است. این خصوصیات تا زمانی که وحدت وجود داشت تداوم یافت. این هنر وحدت را در هماهنگی جستجو می‌کرد و هماهنگی چیزی جز کثرت در وحدت نبود. وحدت زیربنای همه چیز بود و وحدت و هماهنگی به کمک هندسه، وزن و نور جلوه‌گر می‌شد. درروند چنین اندیشه‌ای بود که هنر اسلامی از سده‌های 13-12 ق در تمامی سرزمین‌های اسلامی، از نظر ساختار و تزیین، از الگوی واحدی پیروی کرد و آن را تداوم بخشید.