از دیشب هیجده سالِ که میگذره.مثل اینکه دنیا سر جاش نیست.نه من رو به راهم نه روتین دنیا.خسته از اشک هایی که چشم های بیچارم رو به آتیش میکشن.حالت تهوع دارم؛کی میخواست ثابت کنه این اتاق شش متری بازیش نگرفته و سر جاشه؟اون لعنتی دور سرم میچرخید و من،من دستمالم زیر درخت بچگی گم شده بود! صداهایی که از شدت اوج به دیواره های مغزم کوبیده میشدن.کی میدونست چند جسد از مغزم بیرون کشیدم؟!جوابش کلمه ای بیش نبود،هیشکی.