تنها امید و آرزویم این بود، روزی بتوانم آنچه در تخیل من پرسه می­­زند را طوری روی کاغذ بچینم که ذهن مخاطبم را برای ساعاتی از دنیای روزمره برهانم و بر بال­های خیال برای مدت اندکی هم که شده به پرواز درآورم. اما نتوانستم. نتوانستم تنها از شیرینی یک رویا بنویسم. از یک کابوس نوشتم که می­تواند تلخ باشد و همزمان شیرین! عجیب است نه؟ اما به نظر من هرچیزی ممکن است. چرا که هر زخمی بالاخره روزی التیام می­یابد. این چه مرهمی است که می­تواند تلخی یک کابوس را شیرین کند؟