بخشی از کتاب:

در عالم خواب می‌دیدم که در حیاط خانه باقی قدم می‌زنم.

مهیرا مرا صدا کرد. او بالای بالکن خانه باغ ایستاده بود

گفت:

- بیا اینجا پیش من می‌خواهم. چیزی را به تو نشان بدهم

وارد ساختمان خانه باغ شدم از پله‌های مارپیچ ساختمان بالا رفتم

وقتی. به بالکن رسیدم. ناگهان شب شد گفتم

- مهیرا خورشید گرفت

گفت:

- نه

پس چرا اینجا شب هست اما در حیاط خانه باغ روز بود.

خندید و گفت

- اینجا خورشید مارا تنها گذاشته. تا ستاره‌ها را ببینیم.

- حالا بیا تا ستاره‌ها را ببینیم آیا به نظر تو همه‌ی آن‌ها واقعاً ستاره هستند.

 از او پرسیدم منظور تو چیست و گفتم می‌بینی همه آنها ستاره هستند.

ناگهان مهیرا فریاد زد

- نیکی نزدیک شو ستاره‌ای به حالت سقوط به طرف ما آمد.

نزدیک که شد دیدم نه او درختی است با شمایلی عجیب که انگار بر حاله‌ای سوار شده است. درخت به ما سلام کرد. ما نیز به او سلام کردیم. مهیرا گفت نیکی بگو چه شد.

نیکی گفت:

- درختی بودم در دل یک مزرعه همیشه کبوترها بر روی شاخه‌هایم می‌نشستند.

دوست داشتم من هم مانند کبوترها پرواز کنم. اما نمی‌توانستم. من در مکان خودم. ثابت بودم و ریشه‌هایم. در خاکی که تکراری شده بود برای من.

.

.

.