مهرماه سال 1374 شروع سال تحصیلی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود. هوای تهران نسبتا خنک و دلپذیر بود. کیوان احمدی دانشجوی سال اول در حالی که پله‌‌های دانشکده را دو تایکی بالا میرفت از خوشحالی در پوست خود‌ نمی‌گنجید. برای او به عنوان یک شهرستانی از یک شهر کوچک، شروع تحصیل در رشته نقاشی در بهترین دانشگاه پایتخت ایران رویایی دست نیافتنی بود که به حقیقت پیوسته بود. در حالی که بهترین لباسهایش را پوشیده بود برای شروع کلاسها سر از پا نمیشناخت. کیوان در حال بالا رفتن از پله‌‌های دانشکده بود که توجهش به دو دختری که بالای پله‌ها ایستاده بودند جلب شد. از قیافه هایشان حدس زد که ‌‌آن‌ها هم ترم اولی هستند و با اعتماد به نفسی که ناگهان در خود یافته بود خواست که به سمتشان برود و سر صحبت را باز کند که ناگهان روی پله آخر سکندری خورد و به زمین افتاد. به زمین افتادن او همان و قهقهه دانشجویان همان. کیوان که از فرط خجالت سرخ شده بود سریعا خودش را جمع و جور کرد و خم شد تا وسایلش را که به زمین افتاده بود جمع کند که ناگهان متوجه شد که دستی بغایت زیبا و لطیف تعدادی از اوراق اورا که پخش و پلا شده بود به سمتش دراز کرده است. کیوان ورقه هارا گرفت و به صورت دختری که روبرویش ایستاده و به او کمک کرده بود نگاه کرد، نفس در سینه‌اش حبس شد. او تا کنون چهره‌ای به غایت زیبایی و لطافت آن دختر را در طول عمرش ندیده بود. دختر با خنده گفت ترم اولی هستی‌؟ کیوان در حالیکه زبانش بند آمده بود .............