ساعت چوبی زیبایی که به تازگی از موسیو دانیل مونتانیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، یهودی عتیقه فروش خریده بودم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، بعد از هفتاد سال هنوز نفس می‌کشید‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌.

تزلزل محسوسی که بعد از پیمودن هر ثانیه در قامتش نمایان میشد به پای لرزان پیرمردی میماند که بعد از برداشتن قدم از قدم، رعشه در آن بیفتد.

 به جز رفت و برگشتِ پاندولِ آن عتیقه ی پلاسیده، که سالها بدون توجه به قوانین فیزیک کلاسیک به حرکتِ به نظر نامیرایِ خود ادامه داده بود هیچ جنبشی به چشم نمی آمد. خَفقانِ ناشی از سکوت مرگ باری که فضای خانه را به تصرف خود در آورده بود به حدی بود که صدای نفسهایم را نمیشنیدم.

 به یکباره طنین ناقوس مانندِ آن جعبه ی زمان که دوازده شب را فریاد میزد در فضای خانه‌‌ پیچید و حکومتِ رعب آورِ سکوت سقوط کرد.

آن شب با بقیه شب ها فرق داشت. انگار شب مثل گربه ای سیاه، با دست و پای مخملین، آهسته و پاورچین، بدون توجه به اتفاقاتی که در سلولهای بتنی و سیاهرگ های عریض و باریک شهر روی میداد، از نیمه گذشته و به سمت صبح روشن حرکت میکرد.

معابر کم کم رقیق از آدم ها و نم نم خیس از قطره ها میشدند.

 چراغ‌های مه گرفته خیابان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، تصاویر قدیسانی که هاله‌ای از نور‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اطراف صورتشان باشد‌ را تداعی میکرد‌‌. قطرات باران که به شیشه می‌خورد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، به آهستگی و گاهی به سرعت، راهِ پر پیچ و تابِ خود را به سمت پایین پیش می‌گرفتند‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. دیدن آدم‌های....