بلندگو رو از زیر صندلی بیرون کشیدم و سیم تاب خوردشو درست کردم. صدامو صاف کردم و داد زدم: " آهن آلات، ضایعات، شیر آلات، آبگرمكن،بخاری، یخچال، فرش و گلیم، کناره و زیره، قالی و قالیچه " خریداریم. مشتری نبود، انگار مردم دیگه پولی برای خرید وسیله های نو ندارن. از وانت پیاده شدم. با بلندگو تو کوچه ها میچرخیدم و داد میزدم: قراضه چی، قراضه چی....

یه روز میرسه متوجه میشی زندگی اونجوری که حساب میکردی پیش نمیره. و اگه یه نفر پیدا بشه و ازت سئوال کنه، با چه انگیزهای جنازتو اینور و اونور میبری. رُک بگم. هیچی نداری که بهش بگی. هر چقدر هم تو ذهنت بگردی نمیتونی دلیلی براش پیدا کنی. شاید یه نفر دور و برت پیدا بشه و بگه هنوز آب میریزد اسبا مینوشند و آسمانِ آبی و کودک پس فردا و یا یه سری مزخرفاتِ فلسفی بلغور کنه برات. از جریان انرژی و جهان هولوگرافیک...

بالای قله ایستاده ام. موهای سپیدم در میان باد میرقصد. اینجا پایان زندگیست. به پایین نگاه میکنم. به راهی که آمده ام. هنوز جای زخمها روی تنم درد میکند. هنوز صدای نفس هایم در میانه ی راه را میشنوم. چه سخت بود این راه و چه نفس گیر، لحظه هایش.ولی آمدم. باید می آمدم. این قله جایگاه من است. در هشتمین دهه ی زندگی ام جایی ایستاده ام که میخواستم باشم......

روی مبل نشسته بودم، مشغول نوشیدن چای اما خیره به گلهای فرش شده بودم. تمام خاطرات این یک سال و چهار ماه یک به یک از جلوی چشمانم میگذشت. انقدر غرق در افکار خودم شده بودم که صداهای اطراف را نمیشنیدم. با خود آرزو میکردم ای کاش زمان در همان روزهای خوش متوقف میشد و یا به این سرعت نمیگذشت. روزهایی که در آن رشد کردم و گویی در عشق قد کشیدم......

هیج انسانی، نمی تواند ساعت مرگ را خود را تعیین کند پس بیایم، در زندگی شخصی خود، از بیان احساسات، در قبال همسر خود و یا کسانی که دوستشان داریم، دریغ نورزیم. از کجا معلوم که دقایقی دیگر، در این دنیا باشیم و یا نباشیم. اگر این جملات را بیان نکنیم شاید دیگر فرصتی پیش نیاید که بتوانیم آن را بیان کنیم. زیباترین بخش وجود هر انسان، احساسات اوست....

از ان روز به بعد گلبهار عطا را بیشتر زیر نظر گرفت. فکر کرد شاید دیوانه شده ولی، متوجه اتفاقی غیر قابل باور شد. بعضی وقت ها عطابه حیاط پشتی می رفت و ستونی از نور او را احاطه میکرد . نور به قدری شدید بود که نمی شد عطا را دید.نور بعد از دقایقی از بین می رفت و عطا رنگ پریده و عرق کرده به اتاق بر می گشت......

یکی از روزها سم دیرتر از خواب بیدار شد. هیچ کسی اطرافش نبود از رختخواب بلند شده و به اطراف نگاهی انداخت. هیچ کس نه مادر، نه پدر، نه خواهر......

شاید خیلی دیر بود اما بالاخره درک کردم که به شدت احتیاج ببه کمک دارم و زیر بار فشار روانی دارم له می شم....میگرن های پی در پی بی خوابی یا خواب های سنگینی که بیداری نداشت. بغض و خشم و کینه ای که راه نفس رو به روم بسته بود.......

اما یکدفعه ورق برگشت. اون زندگی رویایی و اینده زیبایی که جلوی رویخودم میدیدم به یکباره مبدل شد به بدترین نوع زندگی که یک انسان می تونه داشته باشه.......

زندگی هر انسانی می تواند دو روی سکه باشد گاهی از کسانی که اصلا انتظاری نداریم راه هایمان باز می شود و خوشبختی را کنار خود میبینیم و گاهی هم از طرف نزدیک ترین افرادی که کنارمان هستند ضربه می خوریم اما یک چیز که هیچ وقت عوض نمی شود انتخاب است .......

در حالی که به آن اسکلت رمزآلود خیره بودم احساس می کردم نگاه های خیره من دارد ار این خواب طولانی چندهزارساله بیدارش می کند. با خودم گفتم: بیدار کردن کسی که چندهزار سال در خواب بوده باید کار خیلی سختی باشد!.......

اولین جایی که رسیدیم هرسه پریدیم رفتیم تو یک کافه که ده پانزده تایی میز و صندلی چوبی داشت و بوی افتر شیو هم پیچیده بود توش طوری که آدم حس می کرد ایستاده تو حمام و دارد ریشش را می زند.حسابی هیجان زده بودیم و الکی می خندیدیم هر موقع به فرشید نگاه می کردم انگار داشت لبش را گاز می گرفت........