عالم ایرانی دارای یک روح و فهم سرزمینی است که بدون رجوع و تذکر آن نمی‌توان با عالم مدرن انس و آشنایی داشت.  عالم مدرن وقتی به آینده می‌اندیشد، آن را می‌سازد، در عالم ایرانی، آینده آنی است که می‌آید، عالم مدرن با انقطاع و گسست همراه است و آن را باور دارد، نو را به‌جای کهنه می‌نشاند تا نوی دیگر از راه برسد، در عالم ایرانی نو از دل کهن زائیده می‌شود.در عالم مدرن سنت متعلق به گذشته است و راهی به امروز ندارد. عالم ایرانی با تداوم و گسست توأمان همراه است، نو امروز از دل نو دیروز تراوش می‌کند، سنت چون جاری است در هر زمانه‌ای از زمان رخت زمانه را می‌پوشد و رنگ و مزه و بوی زمانه را به خود می‌گیرد.  عالم مدرن با تأکید بر نقش تعیین‌کننده فن و فناوری در جهان نو فنی و ضرب‌آهنگ‌های سریع دگرگونی آن، رهاشده از رؤیابینی و دلدادگی به جهان پارینه فنی به توسعه بی‌وقفه می‌اندیشد، جهان طبیعی و مصنوع را مسخر خود می‌داند و سلطه خود را بر آن می‌گستراند و تخریب و نوسازی دائمی را در دستور کار خود قرار می‌دهد. عالم ایرانی با تأکید بر دانش تاریخی زیست سرزمینی و دانش همسازی با زیست‌بوم، دانش فنی و فناوری را محملی می‌داند برای نو کردن سنت زیست، ساخت و برساخت جهان پیرامونی.