سوای ذات باری‌تعالی، در عالم هستی، فنا و زوال، عنصری چیره‌گر و مشترک میان تمامی پدیده‌ها است.

گل زیبا و معطر، بعد از چندی سرخوشی و حیات پژمرده و پرپر می‌شود.

خورشید تابان و رخشنده به خون شفق می‌نشیند.

منازل و کاخ‌های شکوهمند به بوف کده‌ها تغییر کاربری می‌دهند.

فترت پیری، پای خویش در کفش جوانی می‌کند.

اینچنین است که تا جهان هست این صعودها و سقوط‌ها، حیات‌ها و ممات‌ها و... برپاست. لکن در این میان عنصری جاودان، برقرار و پایدار هم در سقوط‌ها و هم در صعودها به نام انسانیت و اخلاق هست، اما تنها تفاوت در این است که در یکی مستور و پنهان، و در دیگری آشکار و سرگشاده است. آنجا که رشد، صعود و بالندگی است، عامل هویدایی اخلاق و انسانیت است.