سال‌هاست (دقیقش می‌شود ۵۸ سال) که از تولد کاریکلماتور و بعبارتی کاریکلماتور نوین توسط استاد بی‌بدیل آن و بنیانگذار کبیرش، جناب پرویز شاپور می‌گذرد اما هنوز بسیاری هستند که با کاریکلماتور آشنا نیستند یا آن را با نام دیگری می‌شناسند یا حتی می‌نامند! حق کاریکلماتور در زادگاهش، ایران هنوز ادا نشده است و این ژانر ادبی با تمام ظرفیت‌های بالقوه‌اش، متأسفانه آنطور که باید مورد توجه قرار نگرفته است. چنین نکته ای بسیار عجیب می‌نماید!

باید بخاطر داشت ظرفیت‌های کاریکلماتور بسیار بیشتر از آنست که در وهله اول به ذهن خطور می‌کند. بنظرم کاریکلماتور گام‌های خوبی را برداشته ولی این گام‌ها کافی و وافی نبوده است و جای پیشرفت بسیار بیشتری را دارد بویژه آنکه زمانه و عصر حاضر نیز شتاب فراوانی گرفته است و انسان‌ها میل پیدا کرده‌اند خواندنی‌ها را در حداقل کلمات و کمترین زمان، مطالعه کرده و دریابند. دلایل چنین موقعیت و شتابی را بیشترمان می‌دانیم؛ زندگی کوتاهست، حتی اگر صد سال طول بکشد! پس اگر نکات و راهنمایی‌های «کتاب جامع کاریکلماتور» را افراد، انجمن‌ها و سازمان‌ها، الگو و سرمشق قرار ندهند!!! و تنها به این بسنده کنند که هر از چند گاهی یک یا چند کاریکلماتور بگویند یا بنویسند یا بشنوند، کاریکلماتور در درجه اول هرگز خودش را و در درجات بعدی، ما را نخواهد بخشید! و چه بسا نفرینش حتی در این دنیا (خوب دقت کنید همین دنیا) یقه ما را بچسبد!

چه می‌دانیم، شاید زمانه‌ای فرا برسد که حتی کاریکلماتور نیز دراز و طولانی بنماید و نسل زد یا نسل‌های آتی در تکاپوی دستیابی به کوتاه‌تر از آن باشند!!!

این‌ها که گفتم بدان معنی نیست که من توانسته باشم از پس همه اشکالات و ایرادات برآمده باشم ولی حداقل به سهم خودم تلاش کرده‌ام، بویژه با فراهم نمودن این کتاب تحت عنوان «کتاب جامع کاریکلماتور»!!!

کوشش کرده‌ام از زوایا و جنبه‌های مختلف به کاریکلماتور نگاه کنم (بویژه بیشتر با ارائه راهکارهای عملی) تا دیگران نیز به شوق و ذوق درآیند، بلکه تکانی به خودشان بدهند و یک گوشه کار را بگیرند. گرچه متاسفانه هستند کسانی که به تریج قبایشان برخواهد خورد چرا که یا خودشان را تافته جدا بافته می‌دانند یا بدتر آنکه خود را بزرگ‌تر، صاحب، و مالک کاریکلماتور می‌دانند که نباید هیچ اقدامی بدون تأیید آن‌ها عملی شود. به قول قدیمی‌ها: خدا به آن‌ها عقل بدهد و به ما یک پول زیاد!

بد نیست این جمله مارک تواین را همیشه آویزه گوش نمایید که: «می‌توان خواننده را به خنده‌آورد، اما خنده‌ای که مبنای آن بر محبت خلق خدا نباشد، خنده‌ای است بیجا و بی معنی.» کاریکلماتور هم چون دراکثریت موارد همراه با طنز است پس خلق خدا را باید در‌نظر داشته باشد.

بر خود واجب می‌بینم از همکاری و نظرات اصلاحی دو بانوی ارجمند یعنی خانم دکتر سیمین‌تاج شریفی‌فر و خانم دکتر فرحناز یوسفی در فصل پانزدهم (که در حقیقت مانیفست کاریکلماتور می‌باشد) تشکر و سپاسگزاری نمایم.

از بانو متین یحیی‌زاده نیز قدردانی می‌گردد که اصرار ایشان بر طنز ۱۰۰درصد، نظرات اولیه‌ام را تا ۹۰درصد بالا کشاند.

همه می‌دانند دیکته نانوشته، نمره‌اش بیست است. این دیکته را هم موقعی که من می‌نوشتم (با یاری چند همکار جوان در مرکز تحقیقات دانشگاه که دم به ساعت! به فضای مجازی و اینترنت سر می‌زدند و با چند هوش مصنوعی سلام و علیک می‌کردند!) خیلی سعی کردم نمره‌اش از بیست پایین نیاید ولی معمولاً هیچ بقالی نمی‌گوید ماست من ترش است! پس همینجا از صاحبنظران ارجمند و کارشناسان گرامی (موافق کاریکلماتور و بویژه برعکس) درخواست می‌شود نظرات موافق و مخالف، اصلاحی و ارشادی را به اینجانب اعلام فرمایند.