دیالکتیک, زندگی و روح گسترش علمی است. غرض عمده این است که ما در تفکر دیالکتیکی باید این اصل را در نظر بگیریم که هر چیزی جبراً ضد خودش را درون خودش پرورش می‌دهد و ضدش از خودش بیرون می‌آید. و تدریجاً رشد می‌کند در نتیجه همیشه دو نیرو در دل هر چیزی از جمله جامعه به وجود می‌آید یکی نیرویی که حالت اول را بوجود آورده و تمایل به حفظ حالت خودش دارد و و دیگری ضدی که در درونش نشأت پیدات کرده و تمایل دارد حالت اول را نفی کند یا خراب کند یا تغییر دهد آنگاه یک نوع کشمکش درونشی در می‌گیرد. در واقع در دیالکتیک به فهم تضادها در عین وحدتشان می‌پردازیم. جامعه می‌باید دربر دارنده‌ی ساختارها و ساز و کارهای مستقلی باشد که واقعی هستند اما این ساختارها باید لایه مند باشند. در هر سطح چیز بیشتری وجود دارد چیزی از نوع جهش به سطح جدیدی از پیچیدگی, یا جهش به سطح جدیدی از آزادی......