درنيمه دوم قرن بيستم پديدار شدن و رشد سريع بنگاههاي اقتصادي وشركتها منجر به تغییر اساسی در قوانین  حاکم بر تولید و بازار گردید. مدیران  شرکتها دریافتند که بجز مسائل مربوط به تولیدو محصول،به بخش های دیگرهمانند خرید و تامین کالا و همچنین مسائل مربوط به مشتری توجه ویژه ای نمایند که این  امر باعث بوجود آمدن مدیریت زنجیره تامین^[1] گردید.در تامین کالا يكي از مسايل بسيار مهم و استراتژیک، انتخاب درست [2]و اصولي تامين كننده [3]مي باشد بطوري كه اين تامين كننده بتواند بيشترين و بالاترين نيازها و معيار[4]هاي شركت را پوشش دهد. مديران دريافتند كه براي انتخاب تامين كننده استفاده از روش سنتي (بر اساس قيمت پيشنهادي) مناسب نمي باشد چرا كه علاوه بر قيمت مسايل بسياري همچون: گارانتي، عمل به تعهدات مثل زمان ومكان سفارشات، تخفيفات  كيفيت مدت زمان همكاري و....در كيفيت و كميت توليد محصول و حتي فروش دخيل مي باشند با این وجود قوانین[5] و مقرارات و آیین نامه های معاملات [6]شرکت‌ها و سازمان های دولتی مدیران را بر آن می‌داشت که روش سنتی (بر اساس قیمت پیشنهادی) را ملاک عمل قرارداده و از طرفی با تهیه لیست های کوتاه تامین کننده های مورد تائید که به اصطلاح وندور لیست [7]نامیده می‌شد نسبت به ارزیابی[8] شاخص های تامین کنندگان پردازند. دراين عرصه براي تحليل و آناليز اين معيارهاي متعدد و مختلف كه گاها از يك جنس هم نبودند ومسايل پيچيده انتخاب وتصميم گيري  مديران را ملزم به استفاده از تكنيكهاي  جديد كرد. يكي ازاين تكنيكها استفاده از مدلهاي تصميم گيري چند معياره بود كه توانست مسايل بسياري را در انتخاب بهترين تصميم حل نمايد.