اولین توصیف از علائم بیش فعالی- نقص توجه در سال 1863 توسط یک پزشک آلمانی به نام هاینریش هوفمن انجام گرفت. به عبارت دقیق تر قریب 100 سال از عطف توجه جامعه پزشکی به کودکان، حائز ترکیبی از نقایص یادگیري، حرکتی، انگیزشی و توجه  که نخستین بار توسط جورج استیل صورت گرفت  می گذرد. بنابه خصیصۀ رشد و تحول مبتنی بر پژوهش علم و پویایی آن، در گذر تحول نگرش علمی به نارسایی بیش فعالی – نقص توجه و علل زیر بنایی و نشانه هاي آن با نام هاي گوناگونی چون: بد عملکردي و آسیب جزیی مغز[1]، اختلال نقص توجه[2] ، اختلال بیش فعالی[3]، نقص در توجه - کنترل حرکتی و ادراك[4] ، اختلال نقص توجه- بیش فعالی[5]، معرفی شد.

اختلال کمبود توجه- بیش فعالی از جمله اختلالات رفتاری دوران کودکی است که بیش از سایر اختلالات دیگر تشخیص داده می شود. با وجود افزایش قابل توجه تحقیقات در مورد این اختلال در چند دهه گذشته و با وجود پیشرفت های رخ داده در زمینه سنجش، تشخیص و درمان کودکان و بزرگسالان دچار اختلال کمبود توجه – بیش فعالی، هنوز در مورد این اختلال، اختلاف نظرهایی وجود دارد. موسسه ملی سلامتی برای رفع این اختلاف نظرها، در سال 1998 کنفرانسی برگزار کرد. در این کنفرانس، متخصصان این اختلال دور هم جمع شدند تا مشخص کنند چه چیزهایی درباره این اختلال می دانند و در رابطه با تحقیقات آتی، چه توصیه هایی دارند. حاضران در این کنفرانس در مورد نکات مهم زیر به توافق رسیدند:

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهند اختلال کمبود توجه- بیش فعالی، آنگونه که در ویراست چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی آمده، واقعا یک اختلال است. ولی هنوز معلوم نیست آیا نقطه مقابل یک نوع بهنجاری می باشد (یعنی نقطه مقابل یک رشته خصوصیات خلقی است) یا سندرمی است که از لحاظ کیفی با مقوله بهنجاری فرق دارد. همچنین عده ای می گویند ملاک های تشخیصی ویراست چهارم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی،.................