كلمه حق، در لغت به معناي ضد باطل، عدل، واجب، موجود ثابت، راست، درست، ملك مال، سزاوار، بهره معيني كسي و يقين بعد از شك آمده است.

حق در همه معاني ياد شده معني ثبوت، به اعتبار وجه مصدري ثابت، به لحاظ وجه وصفي، مترادف پايداري و پار برجايي است نهفته به نظر‌‌‌ می‌رسد.

سلطه اي كه براي شخص بر شخص ديگر يا مال يا» حق در معني اصطلاحي حقوق خود عبارت است از شيئي جعل و اعتبار‌‌‌ می‌شود.

براي اينكه حقوق به هدف نهايي خود يعني استقرار عدالت در روابط مردم و حفظ نظم در اجتماع برسد ناچار بايد براي پاره‌اي از مردم امتيازاتي دربرابر ديگران بشناسد و با ايجاد تكليف براي گروه دوم توانايي خاصي به گروه اول اعطا كند. اين امتياز و توانايي را كه حقوق هر جامعه منظم براي اعضاي خود بوجود‌‌‌ می‌آورد را حق‌‌‌ می‌نامند كه جمع آن حقوق است

دكتر احمدي حق را اين گونه تعريف‌‌‌ می‌كند: امتيازي است كه قواعد حقوق براي تنظيم روابط اشخاص در مقابل يكديگر به سود پاره اي از آنان در نظر گرفته است

دكتر لنگرودي‌‌‌ می‌گويد: قدرتي است كه از طرف قانون به شخص داده شده است

در باب معناي اصطلاحي حق دكتر عبدالرزاق سنهوري حقوق دان مصري‌‌‌ می‌گويد: حق منفعتي است مالي كه قانون گذار از آن حمايت‌‌‌ می‌كند. در حقوق نوين اروپايي كلمه حق چنانكه در بعضي نوشته هاي آنان آمده به معناي سلطنت بكار رفته است و آن را مترادف كلمه حكومت كردن و پادشاهي و فرمانروايي گرفته‌اند. ريكادو كواستني حقوق دان ايتاليايي در تعريف حق‌‌‌ می‌گويد: حق فردي به وضعيت مساعد يا امتيازي اطلاق ميشود كه به وسيله يك قاعده اساسي حقوقي به تابعان يك نظام تفويض شده باشد