بسیاری از سالمندانی که در بیمارستان بستری می‌شوند از طریق بخش اورژانس که یک رابط کلیدی در سیستم مراقبت‌های بهداشتی و اجتماعی برای ارزیابی سالمندان دارای بحران است، پذیرش می‌شوند؛ بنابراین حمایت مناسب از بخش‌های اورژانس در مدیریت افراد سالمند بسیار مهم است. ارزیابی بالینی سالمندان آسیب‌پذیر چالش‌برانگیز است زیرا علائم آنها اغلب به طور غیراختصاصی (مثلاً با افتادن، بی‌تحرکی، هذیان) است که می‌تواند مانع تشخیص فوری شود. تاریخچه گرفتن ممکن است به دلیل اختلال حسی، عدم گزارش مشکلات، زوال عقل یا دلیریوم چالش‌برانگیز باشد. اغلب اطلاعات تکمیلی و سوابق جانبی مورد نیاز است که ممکن است در محیط اورژانس به راحتی قابل دسترسی نباشد؛ محدودیت زمانی یا فقدان دانش درباره سالمندی ممکن است مانع از تمرکز کارکنان بر روی هر چیزی غیر از مشکل اضطراری شود

 سالمندان خصوصاً نسبت به آسیب‌های ناشی از اقامت طولانی‌مدت در داخل بخش اورژانس (به عنوان مثال زخم‌های فشار) حساس هستند و این اقامت‌های طولانی‌مدت در بخش اورژانس می‌تواند عواقب نامطلوبی بر نتایج داشته باشد. به عنوان مثال اقامت طولانی‌مدت در بخش اورژانس با افزایش مرگ و میر بیماران بستری مرتبط هست. در حالی که رویکردهای کل سیستم برای اصلاح استفاده از مراقبت فوری مورد نیاز است، سیستم‌های خاصی که مسیرهای مراقبت اولیه، پیش بیمارستانی و ثانویه را همسو می‌کنند ("ادغام")، ED یک تمرکز کلیدی برای مداخله‌ای است که می‌تواند به بهبود بیمار منجر شود..