شوق

شوق، دلیل تمام پویایی و سریان هستی است. علت هر حرکت و منشأ هر جنبش، عامل هر پویش و موجب هر ستایش و رویش هر عشق، بگاه ازل، اولین عشق هستی از هسته شوق الهی رویید، آنگاه که عظمت جبروتی‌اش او را به تپش واداشت، پس شایق جمال حمید و عاشق جلال سعید خویش گشت و آن را مالامال زلالی و زیبایی در نهایت جمال و غایت جلال یافت، آنسان که انتشار این زیبایی بر او واجب آمد، و این اولین وجوب هستی بود که در ازل رخنمون گشت و هم آمر و هم مأمورش هر دو ذات حق تعالی آیند، آمرش، پادشاه ازلی آفرینش است در غایت کمال و مأمورش، سلطان ابدی هستی است در نهایت جلال، اینک آن امری که هم آمر و هم مأمورش هر دو در غایت کمال و نهایت جلال‌اند بی‌شک انجامش به شکل الحسنی و شمایل احسن رخنمون می‌شود. ازاین‌روی کل آفرینش گیتی در لباس احسن خویش متجلی گشت. و تمام اجزا و لوازمش نیز جملگی در قامت احسن ظهور یافتند این میان آدم مشرف به شولای والای وجود حق گشت و اشرف مخلوقاتش، تنها مخلوق مصفا به تمام صفات حسنی و عالم به تمام اسما عظمی، به اینسان انسان، تنها وجود اصیل این هستی است که در کنار خالق جاودانه است.