لوسمی میلوئیدی حاد (AML) شایع‌ترین فرم لوسمی حاد در چند ماه اول زندگی است، اما در طول کودکی و نوجوانی حدود یک سوم لوسمی‌های حاد را تشکیل می‌دهد. در میانسالی و سنین بالای زندگی با متوسط سنی 60 سال، شایع‌‌ترین شکل لوسمی حاد است و شیوع این بیماری در هر 000/100 نفر از افراد بالای 60 سال، 10 نفر است. ویروس‌ها، اشعه، شیمی‌درمانی سیتوتوکسیک، بنزن و مصرف سیگار شیوع این بیماری را بیشتر می‌کنند. اما در اغلب موارد، بیماران به هیچ‌یک از عوامل مذکور ارتباطی نداشته‌اند.

شروع AML اغلب شبیه به عفونت حاد است و نشانه‌های نارسایی گرانولوسیتی توأم با زخم در غشاهای مخاطی (مخصوصاً دهان و حلق) و تب را به همراه دارد. بزرگ شدن غدد لنفاوی، طحال و کبد شدید نیست. ناتوانی شدید و ضعف عمومی ممکن است وجود داشته باشد. سیر بیماری در موارد درمان‌نشده به‌سرعت پیشروی می‌کند.

اخیراً در طبقه‌‌بندی AML، معیارهای متعددی در نظر گرفته می‌شود، شامل: تشخیص ناهنجاری‌های سیتوژنتیکی اکتسابی راجعه مرتبط با انواع خاص، تاریخچه فاکتورهای مستعدکننده (درمان سیتوتوکسیک قبلی)، ارتباط با MDS یا ناهنجاری‌های مرتبط، و طبقه‌بندی مورفولوژی برای مواردی که هیچ‌یک از اطلاعات بالا در مورد آن‌ها صدق نمی‌کند. در این رویکرد، تعیین مورفولوژی، سیتوژنتیک‌ها و ایمونوفنوتایپ هر مورد، لازم و یا حداقل کمک‌کننده هستند. با پیشرفت‌های انجام‌شده در سیتوژنتیک‌های ملکولی و FISH و با استعمال گسترده آن‌ها و سایر روش‌ها، احتمالاً، بیشتر موارد درنهایت براساس ناهنجاری‌های ژنتیکی دسته‌بندی می‌شوند. اطلاع از این تغییرات بسیار مهم است چرا که درمان‌ها ممکن است براساس مسیرهای بیوشیمیایی یا حتی اختلالات اسیدهای نوکلئیک، هدفمند شوند.