ورزش به عنوان یکی از عوامل موثر سلامتی در تمام دوران های زندگی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده است و افراد مکان مناسبی برای گذراندن اوقات فراغت خود داشته که این امر در تامین سلامت جسمی و روانی آنان تاثیر بسیار زیادی دارد. ورزش نقش بازدارنده در بسیاری از آثار نامطلوب محیطی اعم از اجتماعی، اقتصادی، وضع خانوادگی، وراثت و نظایر دارد و گاهی می­تواند در صورت بروز آسیب ها به عنوان تعدیل کننده ایفای نقش کند. طبق تعریف منشور اروپا در سال 1992 ورزش به معنی هر شکلی از فعالیت بدنی است که از طریق مشارکت اتفاقی یا سازماندهی شده به بهبود سلامت بدنی و روحی کمک می‌کند و ورزش شکل دهنده روابط اجتماعی یا دلیل کسب نتایج در تمامی سطوح رقابتی می‌شود. ورزش، سلامت جامعه و محیط را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در حقیقت توجه سیاستگذاران به جامعه، دست کم در بعضی جهات به میزان امکانات فراهم شده برای جامعه بستگی دارد. در بعد اقتصادی نیز توجه ورزش برای سیاستگذاران منشاء فوایدی شده است. رابطه ورزش تفریحی و تولید ناخالص ملی^[1] 9/8 میلیارد دلار یا 22 درصد تولید ناخالص ملی در کانادا است.همچنین 2 درصد مجموع مشاغل در این کشور در حیطه ورزش و تفریحات ایجاد می‌شود. در همین کشور، ورزش و صنایع وابسته به آن از نظر ایجاد شغل مقام دوم و از نظر سهم در تولید ناخالص ملی مقام هشتم را در مجموع صنایع به خود اختصاص داده است(جوادی پور، 1392). اهمیت ورزش را از دو دیدگاه ویژه ورزش همگانی که در جهت افزایش سلامت بهداشت جسمی و روانی همگانی می‌باشد و ورزش قهرمانی که با هویت و غرور ملی و همچنین افزایش تولید ناخالص داخلی(سود آوری اقتصادی) همراه است مورد