...

...

...

...

...

...

...

...

...

...

شعر، زبان حال یک حس درونی‌ست. شعر، بیان غلیان و جوشش لحظه‌های پرتلاطمی‌ست که از عمق احساس بر صفحه ذهن نقش می‌بندد و سرانجام بر زبان جاری می‌شود. شعر، به ظاهر نسیمی آرام و گذراست؛ امّا در باطن گردبادی طوفانی و پرماجراست و پیام‌رسان تراوش خُنکای بارانی دلنشین: تو پر از حس نسیمی و پر از بوی بهاران تو در آن وسعت آبی همه پروازی و اوجی تو همان جا...

امروز که این کتاب رامی نویســـم درکناریک دنیاآرامش ویک دنیا“هیچ” احساس امنیت دارم! ـانی وـا درونی پر از مهربـبـ ـه در عین کوچکی خیلی بزرـای من کـدر دنیـ بخشـش هست حس هم نوع دوستی حس عشق به همه کودکان دنیا که نماد پاکی و سرزندگی هستند حس کمک به ضعیفان و زیر دستان تنفر از ظالمانو اسراف کاران است....