کلبه احزانی بود دنیای سردم سکوتی بود سکونی به هیبت کوه دریایی خاموش بدون کوچکترین موج شب نیامد خواب نیامد نیامد خواب به دیدگان خون آلود...

سلام بر صبح، سلام بر روشنایی سلام بر این همه رنگ خدایی سلام بر صوت مرغان بهاری براین آواز زیبای قناری ...

مراد دل نمی باشد بجز آرام چشمانت نمی بینم شرابی خوش بجز در جام چشمانت نسیم عشق برجانم ز انوار تو می تابد پذیرا باش تا میرم بر اصنام چشمانت از آن روزی که روحم آمد اندر عالم ظاهر امیدم زندگی ای بود در ایام چشمانت...

من سرمای بهنم، شاعری پیکر تراشم از زمستان میخکهای سرد آمده ام پیکرهایی از جنس پیچک ساخته ام آدمک هایی از جنس باران دیده ام دستانم را رو به آسمان ها برده ام ...

توانم نیست تا شکر تو گویم رهی هرگز به جز راهت نپویم خودت گفتی نعیمت هست بسیار ندارد قدرتی کس گیرد آمار خبرهایت همه عین صواب است خبر آور رسولان با کتاب است ...

نامم را به درخشش آفتاب نهادند چه کنم که آفتاب دو جهانم تویی تابش گرم آغوشت ارام قواره ی اندام من است و بوسه اکتشافی ست که از لبان آفتابت چیدم ...

در باغ دل من بلبلی هستی که با نغمه سرایی ات باعث آرامش روحم می شوی وای اگر روزی فراموشم کنی .........................

دیده ام از دیدنت دانی چرا دیدن گرفت؟ چون شرر بر ظلمت دنیای من انداختی نور پاشیدی و مهتاب از تو تابیدن گرفت سایه ام با سایه ات دانی چرا همسایه شد ؟ چون تو دیواری و این پیچک به تو محتاج، پس ........

فانوس بگیر برایم مادر در این جاده های تاریک وحشی زده روزهایم من از رقص استخوان های آن ندانسته ها می ترسم کور باشم و آفتاب بیاید و برود.......

به چشمانم گفتم وقتی آمدی ببارند هنو.ز نیامده ای اما اشکانم سرارسز شده اند بهار شد و تمامی شکوفه ها باز شدند در زمستان نبود تو برف ها آب نشده اند........

مست از باده دوشم میخواره خاموشم پندی نرود در گوشم غم شده تن پوشم این غم از وصل دگر به مرا خون جگر به تا خون جگر نوشم و در وصل تو کوشم.......

بازا ببین بهار آمد نرگس و سوسن به بار آمد بنشین و ببین ای دلبر دلکش دشت و چمن به رنگ یار آمد سر کردی رنج زمستان را بوی بهار ز کوهسار آمد............