شباهنگام بر سایبان آرامش ماه خواهم خیمه ای برپا داشت نگاه گذر آمیز مسافر سرشار از افسوس است و در گودال .... گودالی که از تهی پر شده است...........

دلم تنگ است و جانم سرد و تاریک درون کوچه ای نمناک و باریک کنار نرگس و یک تار و یک ساز نشستم تا سحر را طی کنم باز ...

سرآغازِ زندگی بی شک صدای خندیدنِ کسی ست که دوستش داریم... تو هر روز که میخندی، من یک دلِ سیر زندگی میکنم......

می گشایم لب به نام کردگار تا که نیرو گیرم از یادش به کار بر زبان دارم بسی ناگفته را تا کنم بیدار، خلق خفته را این رگ خشکیده در جانم کنون می خروشد می شود دریای خون ...

خواب همیشه برای رفع خستگی نیست، گاهی راهیست برای من که خودم را در آن لباسی که هر دختری آرزویش را دارد در آغوش توببینم!...

چه بیهوده که میگردند... چنین عقربه های ساعتی کهنه به دور محوری فرتوت، که تکراری ست چه تلخ و بی هویت، زمان در حال تکرار است...

هذا دیوان المحاضر فیه شعر و مشاعر خادم العترة عشت انک فی الشعر ماهر ...

من صدایت میزنم گویم کجا هستی خدا از چه اینگونه مرا کردی ز خود اینک جدا ای که میباشی همیشه آرزوی عارفان چاره سازی، مونسی، هم یاور بیچارگان........

بروید از دوست بپرسید چه کرده با دلم شب و روز در غم اسیرم چه کردی با دلم بودی و بود دلم سرمست و خرم نبودش غمی رفتی و بی تو وجودم شکست عالم گرفته ماتمی کردی من را تو اسیر ای دوست بی معرفتم حال من محتاج تو گشتم تو دور میشی زمن.......

روی دل من حک شد محکوم به تنهایی وقتی دل من ما شد محکوم به رسوایی دل در پی او افتاد من در پی دل شیدا روی دل من حک شد محکوم به شیدایی دانی که منم مجنون، دل غرقه بحر خون از دل زده ای بیرون، یعنی که تو لیلایی ...

شعله سیاه چشمانت دزد سرزمین سرخ تپنده ام شده و خائنین زیر پلکانم می فروشند زندگیشان را به یک نگاه...

ملکوت آسمانها را در نخواهید یافت.... مگر همچون کودکان ساده شوید!!!...