من سرانجام تمام خستگی های شبم مانده ام تنها در این آبادی ویران عشق ...

به نام مطرب و آهنگ و سازش جهان سازی به ساز دل نوازش ز رقص ذره دنیا کرد ایجاد ز رقص افتد چه ماند جز مجازش بشر رقصد به انگشت اشارت شود محو اندر آن آغوش بازش ...

وقتی چشات همه دنیای منه آرامشم با تو تضمین میشه کنار تو همه تلخی های دنیا به چشم من آسون و شیرین میشه ...

می نویسم به عشق تو جانان من تویی که با تو حال من خوب است و بی تو حال است فقط ...

آغاز را با تو شروع می کنم تو زیبا ترین آغازی شروعی که با تو باشد قطعا پایان زیبایش غافلگیرم می کند تورا ستایش می کنم تو مهربان ترین مهربانانی ...

باهات جون می گیرم کنارم بمون نمی مونه واسم، بدون تو جون بمون تا نمونه به دل آرزو نرو تا بمونه به دل آبرو ...

یارب ار شاه و امیریم همه شکر تو راست روبراه و در مسیریم همه شکر توراست گر رسد فقری و دردی که ز درد و فقر و رنج بهر نانی چو بمیریم همه شکر توراست...

وهم دارد گشته سلطان ف من کنیز داد من بستان ز سلطان ای عزیز زیر حکم را اینچنین انشا نمود دوزخ است نی اعتیاد،امضا نمود...

شباهنگام بر سایبان آرامش ماه خواهم خیمه ای برپا داشت نگاه گذر آمیز مسافر سرشار از افسوس است و در گودال .... گودالی که از تهی پر شده است...........

دلم تنگ است و جانم سرد و تاریک درون کوچه ای نمناک و باریک کنار نرگس و یک تار و یک ساز نشستم تا سحر را طی کنم باز ...

سرآغازِ زندگی بی شک صدای خندیدنِ کسی ست که دوستش داریم... تو هر روز که میخندی، من یک دلِ سیر زندگی میکنم......

می گشایم لب به نام کردگار تا که نیرو گیرم از یادش به کار بر زبان دارم بسی ناگفته را تا کنم بیدار، خلق خفته را این رگ خشکیده در جانم کنون می خروشد می شود دریای خون ...