کاش می شد به عقب برمی گشت و زندگی را از قاب کوچک اما زیبای کودکانه نظاره گر بود… قابی که تمام تصاویرش شکوه و شوق زندگی را چه ساده و صادقانه بر لوح سپید آرزوها نقش می زد … هوای کودکی ها را داشته باشیم و کودکانه ها را عاشقانه زنده نگاه داریم....

من آن مجنون ترین مجنون شهرم درآن شهری که لیلایش تو باشی من آن رسوا ترین رسوای عالم در آن عالم که شیدایش تو باشی...

مثل کافه ای بی مشتری میمانم که قهوه های تلخش سرد میشود و موسیقی اش سرشار نتهای سکوت است!...

سحرگاه است و دلم خواب ندارد این دل تنگ است و تاب ندارد دل تنها دگر با کسی کاری ندارد با همه دشمن و جز او یاری ندارد شعر من غیرِ او مقصودی ندارد معبود دلم خداست و معبودی ندارد......

تو دِلت درياست و من طوفانم من همانم که درد تو را میدانم از شوق نگاهت سالها حیرانم علل اشک ريختنت میدانم چه کنم، مدّتهاست بی پروايم همه رفتند تو نیز خواهی رفت غم اين دنیا را، همه را میدانم...

تا در ره محبت، جان را فدا نکردیم از قید خودپرستی، تن را رها نکردیم ما در گشاده دستی، سرمشق روزگاریم از بذل آنچه داریم هرگز ابا نکردیم از داغ ما مَپرسید، دیریست تازه ماندست مرهم نمیپذیرد، آن را دوا نکردیم .......

درِ حرف آن شبى باز شد که چشمانت چون انعکاس ماه بروى پنجره به تمامى از آن من بود، با تبسم آرزوى من به روى تو و پژواک شیرین و آشناى لبخندت مثل همیشه آنجا که دفتر شعرم را با دستهاى امنت ورق زدى و سکوتم را به ناز یک جمله شکستى _براى من بگو، میشنَوَم_ تو نمیدانستى پشت آن در که گشود سلاله مظلوم کلماتى بود که در اسارت مزمن عادات عاشقى میان اشک و غزل مى بالد و شکسته هاى سکوت من...

بگو که آخر این داستان چه خواهد شد؟ جواب آه دل بیزبان چه خواهد شد؟ پس از گذشت هزار و چه قدر دلتنگی غریب فاطمه (س) تکلیفمان چه خواهد شد؟ نگاه یک صد و بیست و چهار هزار نفر به پیچ پر تپش راهتان چه خواهد شد؟...

در این مجموعه ی جمع آوری شده سعی بر این داشتم که گویای بی تابی و بیقراری تمامی ذرات کیهان باشم، برای چه یا بهتر بگویم برای که؟ حسی بی کران که فارق از تضادهایی بی شمار در دل هر چیزی نهفته است و هر لحظه ما را به وحدتی عظیم نزدیکتر میکند... حسی چشم براه! که جاری ماندنش بستگی به جواب تو دارد! ...

تکیه دادم به سخن وان قد رعنای غزل عاشق شعرم و این صحبت زیبای غزل دست کوتاه من و دامنت ای شعر که شد تن اشعار دلم بسته به دیبای غزل ...

دراین اثر دادگری و عدالت را ستوده ام. زبان به تحسین فضیلتها و انسانهای خوب گشوده ام. اگر عزیزی را از دست داده ام از آن لحظه های جانکاه به" اَجِّ گونله" تعبیرکرده ام و براستی در تصورات شاعرانه ام خورشید در چنین روزهایی از من روبرگرداندهاست. " یاخش گونلَ " اؤستِ مِزْدن دُندِلَنْ چیراغ لَمِزْ بیرم بیرم سِندِلَن افسوس که با رفتن آدمهای خوب سرزمین مادری روزهای زیبا و قشنگ ا...

عکس حرم چشم مرا تر می کند این دل من با غم تو سر می کند بوی خوشی سجده زخاکت می دهد تربت تو مرا معطر می کند...