با غزل به باغ آرزو قدم زدم به شوق فصل دیگری ز شاعری رقم زدم به شوق عشق خوشه چین من شد و من از دیار او هر چه مهر وافرش سزد قلم زدم به شوق ...

دم دمای صبح دلم می گیرد شبیه به اینکه شمعی میان باد تنش را سوزانده باشد انگار که برفی مرداد را با گرمیش پوشانده باشد ......

با تو دویدم به سوی هیاهوی خاطراتمان با تو اغشته شدم به بوی امید سحر گاهی با تو همسفر آتش شدم که جان سرشته به خاکم را سوزاند ...

از اصالتها بگویم شاهکار این آمدنش آمد این دنیا که ما راز شویم در قصه اش گر سرشتش بی مثال و شهره آفاق شهر آدمی را هر زمان میشکفد در یک نوبهار ... ...

این چه شبی است کز غمش محفل ما ملال شد عشق زمین و آسمان میوه تلخ و کال شد بال پرندگان نگر زخم شد از نفیر غم شاید ازین زمین کسی مرهم درد و حال شد ...

سر ز روی تو همه تافته اند بی هنران انکه بی تاب تو شد نوحه گر خویش نبود به کدامین تن بی جان رمقی مانده کنون که حریمت به خیالم قدمی بیش نبود ...

شب بود و دریا در کنارم آتش افروختم اما آرام با مهتاب جنون وار در آتش می خواندم از دریا......

مثل تنهايی نگاه رو به ديوار جنس حرفهای ناگفته طعنه دار زير خستگی پر از انزوای انتظار دگر دلم برايت لک نمی زند بی قرار...

دلم سفر می خواهد جایی دور سفری بی بازگشت دیاری آشنا جایی که آرام باشم آزاد باشم بخندم یا گریه کنم .......

یاخچی یامان عمریده وور دوخ باشا فایداسی یوخ بونان سورا چوخ یاشا یا آز یاشا شیشه کیمی زمانه ووروب داشا .......

چهل سروده با شیوه ی نو با بهره گیری از واژگان سره پارسی در تمامی سروده ها برگرفته از برجسته ترین نشان سروده های سره پارسی با نام "شاهنامه" که اگر نبود امروز دیگر هیچ نشانی از این زبان باز نمانده بود.......

ای قلم نیست شوی شرح دلم جار زدی چشم تر را دیدی و خط روی آن یار زدی مست لوحت شده بودی که قلم رقصیدی سنگ دیوانگی ات بر دل هوشیار زدی ......