من در این خانه ویران به تو می اندیشم زیر هر قطره ی باران به تو می اندیشم اندر این خلوت شب های فراموش شده کنج این کلبه ی احزان به تو می اندیشم ......

تو رفته ای و من هنوز باورم نمی شود و هر چه می کنم بی خیال شوم نمی شود چطور بی تو سر کنم ای عشق جاودان من .........

عصر ما عصر رباطی گشتن است عصر سازش با فراموشی خویش عصر مات ظرفیت های وجود زیر تیغ کنترل هایست و کیش....

پنهانی ترین دلتگی من روزی خواهد رسید که در آغوشش بگیرم... و دوستت دارم هایی که سالها به خش خش برگ ها گفته ام ...

تو را تا عمر هست با خود خواهد داشت... سخت است انتظار حرف زدن با کسی را داشته باشی ولی در سکوت تنهاییش مجبور نگاه کردنش باشی......

پر کشم پرواز خواهم گشته ام صیدی رها رنگ آهم داده ای زیباترین رنگ خدا ...

قلمت را بردار بنویس از رویا بنویس از دریا بنویس از عشق پنهان شده در فرداها بنویس این همه عشق در، دنیا همه اش پوشالی است ...

چه ترسناک چه زیباست آن آسمان خراش که پنهان در میان ابرهاست نمی داند نمی بیند در این پایین دست این پایین شهر در آن گوشه.......

اگر بار دیگر متولد می شدم این بار زودتر از همیشه عاشقت خوام شد و به چشمانت ایمان میاورم و خنده هایت را قاب خواهم گرفت ...

وقتی به من گفتی دوستت دارم همراه قطار خوشبختی به شهر گل سرخ سفر کردم طلوع خورشید را بر سر انگشتانم قرار دادم و دامنت را از گلهای اقاقیا و اطلسی پر کردم .... ...

رها شدم در خودم که بی تو مانده منی که هر چه پیش می روم بیشتر یخ می زنم به گرمای خورشید تو نیازمندم ولی مرا یارای شکستن یخبندان وجودم نیست ...

دنیای هفت رنگ، آدمکهای غلیظ چشم تر این خیابانها، گشته خیس باران طوفان زده از سرشت این سایه ها گاه تلخ می بارد و گاه، به شیرینی آب هر درختی به اصالت می نشیند به بار گاه بی رحم شوند و گاهی بیگناه ...