دلم سفر می خواهد جایی دور سفری بی بازگشت دیاری آشنا جایی که آرام باشم آزاد باشم بخندم یا گریه کنم .......

یاخچی یامان عمریده وور دوخ باشا فایداسی یوخ بونان سورا چوخ یاشا یا آز یاشا شیشه کیمی زمانه ووروب داشا .......

چهل سروده با شیوه ی نو با بهره گیری از واژگان سره پارسی در تمامی سروده ها برگرفته از برجسته ترین نشان سروده های سره پارسی با نام "شاهنامه" که اگر نبود امروز دیگر هیچ نشانی از این زبان باز نمانده بود.......

ای قلم نیست شوی شرح دلم جار زدی چشم تر را دیدی و خط روی آن یار زدی مست لوحت شده بودی که قلم رقصیدی سنگ دیوانگی ات بر دل هوشیار زدی ......

من در این خانه ویران به تو می اندیشم زیر هر قطره ی باران به تو می اندیشم اندر این خلوت شب های فراموش شده کنج این کلبه ی احزان به تو می اندیشم ......

تو رفته ای و من هنوز باورم نمی شود و هر چه می کنم بی خیال شوم نمی شود چطور بی تو سر کنم ای عشق جاودان من .........

عصر ما عصر رباطی گشتن است عصر سازش با فراموشی خویش عصر مات ظرفیت های وجود زیر تیغ کنترل هایست و کیش....

پنهانی ترین دلتگی من روزی خواهد رسید که در آغوشش بگیرم... و دوستت دارم هایی که سالها به خش خش برگ ها گفته ام ...

تو را تا عمر هست با خود خواهد داشت... سخت است انتظار حرف زدن با کسی را داشته باشی ولی در سکوت تنهاییش مجبور نگاه کردنش باشی......

پر کشم پرواز خواهم گشته ام صیدی رها رنگ آهم داده ای زیباترین رنگ خدا ...

قلمت را بردار بنویس از رویا بنویس از دریا بنویس از عشق پنهان شده در فرداها بنویس این همه عشق در، دنیا همه اش پوشالی است ...

چه ترسناک چه زیباست آن آسمان خراش که پنهان در میان ابرهاست نمی داند نمی بیند در این پایین دست این پایین شهر در آن گوشه.......